مریم اکبری منفرد زندانی سیاسی، در نامه اي خطاب به سفرایی که روز ۱۴تیر در یک تور هدایت شده از زندان اوین بازدید کردند، آنچه بازديدكنندگان شاهدش بودند را «صورت بزك كرده زندان هاي اين حاكميت» توصيف كرد.
مریم اکبری، مادر سه دختر، به مدت ۸ سال است که به خاطر تماس با خواهران و برادرش که اعضای اپوزیسیون هستند در زندان به سر می برد. وی ۴ خواهر و برادر دیگر خود را در جریان اعدامهای جمعی دهه ۶۰ و قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۶۷ از دست داده است.
وی در بخشی از نامه خود نوشت، «زمانی که تصویر نشست شما را در روزنامه ها دیدم در لحظه آرزو کردم ای کاش آن درختان بلند و سرسبز که شماها در پناه سایه هایشان ساعاتی را به گپ و گفتگو گذراندید توان سخن گفتن داشتند و می گفتند از لحظه ای که تنها یک نهال بودند تا به امروز شاهد چه صحنه هایی بوده اند...
آقای غریب آبادی معاون امور بین الملل ستاد حقوق بشر فرموده بودند برخی کشور ها و رسانه ها تصویری دروغین و ناصحیح از زندان های ایران نشان می دهند! اگر که این است با وجود شرایط بسیار عالی در زندان هایتان چرا گزارشگر ویژه حقوق بشر آقای احمد شهید و اینک همکار ایشان خانم اسما جهانگیر، هیچ زمانی اجازه ورود به ایران را نداشته اند چه برسد به بازدید از زندانها؟
آری من شاهد لحظه ها و شرایطی بوده ام که قلم را توان نوشتن نیست...
آنچه من دیده ام و چشیده ام وقاحت بود و قساوت. دست های بسته ام را به سوی شما دراز میکنم که چونان همیشه دستهای من باشید برای در افکندن پرده ها و افشای خیمه شب بازی به اصطلاح ارج و قرب زنان!
دوباره صدای دردها را به گوش شما می رسانم که صدای طنین افکن من باشید، در جایی که نفس نمی آید غریو خشم را از گلوی پرنفستان بکشید».
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر