دلنوشته ای از زندانی از بند رسته، فرزاد مددزاده در مورد سعید ماسوری:

امروز یک مطلبی از سعید ماسوری دیدم نمیدانم در مورد سعید چه بگویم که زبان قاصر است از گفتن و قلم کم می اورد از نوشتن کسانی که سعید را برای یک ساعت دیدند عاشقش شدند چه برسد که سالیان با او زندگی کرده باشی لعنت به این همه ظلم
سعید عزیزم 

در این مدت که هر روز اخبار شما را پیگیری میکنم بدجوری دلتنگت شدم هر روز و شب میام سر میزنم به گوهردشت یک چایی می ریزم باهم میخوریم من تو در انتهای سالن می نشینیم و گرم میگیریم و از هر دری سخن میگوییم تو از 17 سال زندانت برایم میگویی از اینکه تسلیم نشدی از اینکه عاشق بودی و هستی، من اما فقط گوش می کنم و گوش میکنم.وقتی این چند خط را خوندم ترسیدم سعید خیلی ترسیدم چون تو را می شناسم چون میدانم که وقتی پای تعهد میاید وسط تسلیم ناپذیرهستی
سعید برادر عزیزم
هر لجظه لحظه به یادتم با تمام وجود تمام سه سالی که باهم بودیم را هر روز مرور میکنم ولی باور کن لحظه ای از جلوی چشمانم کنار نمیروی، قدم زدنهایمان فوتبال بازی کردنهایمان و الان همه چی را از شما ها گرفتند حتی هوا را اخه یکی به این عوضی دولت ابادی بگویید بابا یکی باید تو رو به رسمیت بشناسه

:متن نامه سعید ماسوری
اعتصاب غذای شما را به رسمیت نمیشناسیم؟؟؟
محاکمه بدون وکیل را به رسمیت میشناختید!!!؟؟؟
دادن حکم اعدام در ۱۰ دقیقه را به رسمیت میشناختید!!!؟؟؟
گذراندن ۲ سال در انفرادی را به رسمیت میشناختید!!!؟؟؟
نگهداری داخل یک قفس را به رسمیت میشناختید!!!؟؟؟
عدم ثبت اسم زندانی حتی در کامپیوتر زندان را به رسمیت میشناختید!!!؟؟؟
بایکوت خبری در رابطه با زندانی شدن و محکوم شدن در کلّ رسانه‌‌ها را به رسمیت میشناختید!!!؟؟؟ ما هیچوقت ظلم و تعدی و اجحافی که به زندانیان میشود را به رسمیت نمی‌شناسیم و الان که ۳۰ روز از اعتصاب غذایمان می‌گذرد گرچه 

....عمده توانایی جسمی خود را از دست داده‌ایم....ولی‌ هیچوقت توان مردن و تسلیم نشدن را از دست نمیدهیم
سعید ماسوری
۶ شهریور ۱۳۹۶
زندان رجائی شهر کرج