اعتصاب غذای قهرمانانه زندانیان سیاسی مقاوم پس از 33روز، نخستین ثمره خود را به بار آورد و به یک موفقیت چشمگیر دست یافت. خانم عاصمه جهانگیر، گزارشگر ویژه ملل‌متحد در مورد وضع حقوق‌بشر در ایران، با صدور بیانیه‌یی که توسط احمد شهید، گزارشگر ویژه آزادی مذهب و عقیده و دانیوس پاراس، گزارشگر ویژه حق بهره‌مندی از سلامت نیز امضا شده، از زندانیان اعتصابی حمایت کرده است.
در این بیانیه ضمن ابراز نگرانی از وضعیت سلامتی زندانیان اعتصابی تأکید شده: «از گزارشهای موجود مبنی بر وخامت شرایط درمانی زندانیانی که در اعتصاب‌غذا به‌سر می‌برند و نیز از شکنجه و بدرفتاری با آنها که از زمان انتقالشان هم‌چنان ادامه یافته، عمیقاً نگرانم».
خانم عاصمه جهانگیر در این بیانیه، تصریح کرده است: «مصرانه از حکومت ایران می‌خواهم که برای شرایط فوق‌العاده سختی که به‌واسطه اعتصاب‌غذا ایجاد شده و شکواییه‌های موجود راجع به‌نقض اساسی حقوق‌بشر، یک راه‌حل فوری بیابد و حقوق و کرامت آنها را محترم بشمارد».
این اعتصاب‌غذا از روز یکشنبه 8مرداد در اعتراض به شرایط ضدانسانی حاکم بر زندان گوهردشت آغاز شده است. رژیم مدتی پیش این زندانیان مقاوم را همراه با ضرب‌وشتم، از سایر زندانها به زندان گوهردشت که شرایط آن بدتر و غیرانسانی‌تر از سایر زندانهاست منتقل کرد و در بندی جا داد که در آن از کمترین امکانات معمول زندان خبری نیست.
دژخیمان با مسدود کردن پنجره‌ها و دریچه‌ها، زندانیان را حتی از نور و هوای کافی نیز محروم کرده‌اند. علاوه بر اینها با کار گذاشتن دوربینهای مداربسته در همه جای بند و پاییدن مداوم زندانیان، آنها را تحت فشار روانی مستمری قرار داده‌اند.
هدف رژیم ضدبشری از اعمال این فشارها و هجومهای وحشیانه گاه و بیگاه زندانبانان و مزدوران گارد ویژه و ضرب و شتم زندانیان و تخریب امکانات ناچیز آنها، محروم کردن زندانیان از ملاقات، ممانعت از دسترسی به دارو و درمان و اعمال انواع شکنجه‌های روحی و جسمی و غیره... درهم شکستن مقاومت زندانیان و به تسلیم و خیانت کشاندن آنهاست؛ اما زندانیان دلیر، با رد قاطعانه هرگونه ضعف و ذلت تسلیم، پایداری به‌هر قیمت را برگزیدند و تصمیم به‌اعتصاب‌غذا گرفتند تا درس جدیدی به جنایتکاران حاکم بدهند.
رژیم ابتدا با توسل به‌وعده و وعیدهای فریبکارانه و به‌کار گرفتن انواع شیوه‌های تهدید و تطمیع و سپس با اعمال توطئه سکوت و منع رسانه‌های حکومتی از انتشار هرگونه خبر و گزارش درباره این کارزار، تلاش کرد آن را به شکست بکشاند، اما همه این توطئه‌ها شکست خورد و به‌یمن پایداری بی‌شکاف زندانیان اعتصابی و پیوستن سایر زندانیان سیاسی در برخی از زندانهای دیگر و حمایت هموطنان آزاده در داخل و خارج کشور و تلاش آنان برای رساندن صدای اعتصابگران به مردم ایران و مردم سراسر جهان، اکنون مراجع بین‌المللی مدافع حقوق‌بشر ناگزیر از ورود به این مسأله شده‌اند و این امر رژیم را وحشت‌زده و نگران کرده و به واکنش و موضعگیری در قبال آن واداشته است. در همین رابطه جعفری‌دولت‌آبادی، دادستان جنایتکار رژیم گفت: «ما مقهور اعتصاب‌غذای زندانیان نمی‌شویم!».
علت هراس رژیم چیست؟ رژیمی که رکورد بیش از 60محکومیت توسط ارگانهای ملل‌متحد را به‌خاطر نقض مستمر حقوق‌بشر در کارنامه ننگینش دارد و آن‌چنان‌که خودش ادعا می‌کند گویا در برابر این‌گونه محکومیتها، مصونیت یافته، اما چرا رژیم نسبت به این محکومیتها چنین برآشفتگی و حساسیت نشان می‌دهد؟
باید دانست برخلاف آنچه که رژیم قبلاً می‌کوشید محکومیتها و قطعنامه‌های بین‌المللی را کاغذپاره وانمود کند، امروز ناچار شده به‌تأثیر و کارآمدی آنها و این‌که «قطعنامه‌ها کاغذپاره نیستند» اذعان کند. (1) چرا که محکومیتهای حقوق‌بشری همواره یکی از مؤلفه‌های مؤثر انزوای بین‌المللی رژیم بوده است. این مؤلفه به‌خصوص در شرایط بین‌المللی کنونی که سمت آن، انزوا و تحریم بیش‌از‌پیش رژیم است، به یکی از مؤلفه‌ها در اعمال تحریمهای جدید توسط کنگره آمریکا تبدیل شده است. چرا که در متن قانون تحریمهای کنگره آمریکا که به مادر تحریمها معروف شده، وضعیت حقوق‌بشر در ایران به‌عنوان یکی از دلایل اعمال تحریمهای جدید ذکر شده است. (2)
به این ترتیب با موضعگیری رسمی گزارشگران ملل متحد، موضوع اعتصاب‌غذای زندانیان سیاسی، بعد جهانی یافته و بر اساس قانون کنگره، زمینه تحریمهای شدیدتر بر ضدنظام را مهیا ساخته است.
این موضوع در شرایط کنونی، از آن رو برای رژیم بسیار حیاتی است که روحانی صراحتاً جذب سرمایه خارجی را اولویت دولت خود اعلام کرده و توسعه مورد نظرش را تنها از طریق جذب سرمایه خارجی امکان‌پذیر می‌داند. اما تحریمها مهمترین مانع بر سر سرمایه‌گذاری خارجی است. به این ترتیب محکومیتهای حقوق‌بشری نه یک امر اخلاقی، بلکه حلقه مهمی است که بلافاصله تبدیل به اهرم سیاسی شده و آثار و پیامدهای مادی و اقتصادی به‌دنبال خواهد داشت.
این بستری است که در وهله اول به‌دلیل رشد و گسترش جنبش دادخواهی در جامعه ایران و در وهله بعد به‌دلیل انعکاس آن در صحنه بین‌المللی ایجاد شده و هر روز که می‌گذرد رژیم را بیش از روز پیش تحت فشار قرار داده و بیش‌از‌پیش به کنج انزوا و خفگی اقتصادی می‌راند.
پانویس: ـــــــــــــــــــــــــــــــ
1 ـ اظهارات ظریف در موزه صلح در پارک شهر تهران ـ خبرگزاری ایسنا ـ 2شهریور 96
2 ـ در «بند الف-بخش 6» متن تحریمها آمده است:
«وزیر خارجه باید تا ۹۰روز پس از تصویب این لایحه و پس از آن به‌صورت سالانه، فهرستی از هر شخصی که وزیر طبق شواهد معتبر زیر تعیین می‌کند به‌کمیته‌های مربوطه در کنگره ارائه دهد.
- مرتکب کشتار غیرقانونی، شکنجه یا سایر مواردی که به‌طور بین‌المللی نقض آشکار حقوق‌بشر خوانده می‌شود، شده باشد».
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر