زندانی سیاسی زینب جلالیان محکوم به حبس ابد طی نامه سرگشاده ای از محرومیت خود از دسترسی به امکانات درمانی و پزشکی در زندان خبرداد.
زندانی سیاسی زینب جلالیان در قسمت هایی از این نامه می نویسد، «اول از همه‌چشم‌هایم بیمار شدند و بعد از آن کلیه‌ها، ریه‌هایم و فشار خونم بعد از آن دهانم برفک زد و نهایتا دندان‌هایم خراب شدند و مجبورم درد زیادی را تحمل کنم. من به عنوان یک زندانی سیاسی از هیچ حق و حقوقی برخوردار نیستم...
چون به خوبی می‌دانستم اگر تقاضای درمان کنم مثل الان جوابی نخواهم گرفت. هیچ‌کس و هیچ چیزی آن‌قدر قوی نیست که بتواند مرا از رسیدن به اهدافم بازدارد. به تنهایی از همه قوی‌ترم و به راهم ادامه خواهم داد»
عفو بین الملل در یک فراخوان اقدام فوری مورخ ۲۵ خرداد97 اعلام کرد زینب جلالیان از طریق محروم کردن از دسترسی به مراقبت های پزشکی در معرض شکنجه قرار دارد.
عفو بین الملل در اطلاعیه خود نوشت، «زن ایرانی کرد زینب جلالیان در معرض شکنجه قرار دارد از سوی مقامات ایرانی که به رغم وضعیت وخیم سلامتی او در زندان خوی در استان آذربایجان غربی، عمداً او را از دسترسی به مراقبت های پزشکی ویژه محروم کرده اند. او دچار چند بیماری از جمله مشکل قلب و یک عفونت شدید دندان است.»
او مکرراً از مقامات زندان خواسته که برای انجام آزمایشات تخصصی و دریافت مراقبتهای پزشکی به خاطر بیماریهایش او را به یک بیمارستان خارج زندان ببرند ولی مقامات یا درخواستهای او را در جا رد کرده اند و یا پذیرش آنها را مشروط به «اعترافات» ویدئویی کرده اند.
زندانی سیاسی زینب جلالیان از سال ۸۶ در زندان به سر می‌برد و سنگین‌ترین حکم محکومیت (حبس ابد) را در میان زندانیان سیاسی زن دارد. او در ۸ مرداد در زندان خوی، به همراه جمعی دیگر از زنان زندانی دست به اعتصاب غذا زد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر