ـ گرگ فقر، فربه و پروار می‌شود و بر سفره‌ی مردم پوزار می‌کشد. به دُرُک
پدران شرمگین، رؤیاهای بر باد رفته کودکان
ـ اعتیاد و فساد، بیداد می‌کند. به دُرُک
ـ گرانی کمر مردم را تا می‌کند. به دُرُک
ـ بیلان خودکشی، رکورد می‌شکند. به دُرُک
ـ فرزندفروشی و کلیه‌فروشی باب می‌شود. به دُرُک
ـ کارگران از دو ماه تا یک سال و بیشتر حقوق نمی‌گیرند. به دُرُک
کارگران بدون حقوق، کودکان بدون نان
ـ 42درصد بیکاران ایران، دانشگاهیان هستند! به دُرُک
ـ در رتبه‌بندی کشورهای شاد و غمگین دنیا، مردم ایران غمگین‌ترین هستند. الهی شکر! مملکت هر چه عزادارتر، سنگین‌تر! بهتر
ـ حقوق زنان سرپرست خانواده از حقوق مردان کمتر است! به دُرُک! (دندشان نرم! می‌خواستند زن نشوند
ـ سرانه مطالعه برای هر ایرانی 8دقیقه است. به دُرُک! (بدبخت اروپایی‌ها که سرانه مطالعه‌شان 48دقیقه است
ـ آمار مهاجرت ایرانیان و فرار مغزها از ایران بیداد می‌کند. به دُرُک
ـ دختر و پسر پنج ساله و هفت ساله، کارگران ساختمان‌اند و بلوک و آجر و سیمان حمل می‌کند. این‌ها رؤیای مدرسه و سینما و لذت زندگی‌شان بر باد رفته؛ به دُرُک
تحصیل زیر خط فقر
ـ شهروند ایرانی در کارتن می‌خوابد. زمستان که سر برسد، از سرما و گرسنگی یخ می‌زند و می‌میرد. به درک! «منشور حقوق شهروندی» اش در جیب دولت و بیت ولایت محفوظ است! به‌جایش پول‌های سپرده‌گذاران خرج سوریه، یمن، بلاد اسلام و سرمایه نجومیِ سرداران حکومتی و ولایتی می‌شود. مبارک
ساختار سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اخلاقیِ ایران، چنان تباه شده است که در تاریخ سه‌هزار ساله‌اش بی‌نظیر است. به دُرُک
*** *** ***
ـ من دندان همه این «به دُرُک» ها را کشیده‌ام. من بر مالیات و درآمد خالص و ناخالص و ثروت عظیم مملکتی پهناور خیمه زده‌ام و خرج سوریه، عراق، یمن، زندانها، تبلیغات‌چی‌ها و ملازمان و «دار» خیابانها می‌کنم که سر پا بمانم. مبارک
بارگاه خمینی بر روی خون و سفره مردم ایران
ـ من از بالای سر قرون وسطا دستم را دراز می‌کنم و تکنولوژی مدرن ارعاب، جاسوسی و هسته‌یی را برای حفظ خودم خرید و وارد می‌کنم. مبارک
همان چهار درصدی که با من‌اند، امت اسلام‌اند. حیات متعارف بقیه مردم ایران از هم بپاشد و بمیرد. به دُرُک
(زندگی هر ایرانی در نظام ولایت فقیه، می‌تواند ادامه طولانیِ این جامعه‌شناسی باشد...)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر