موج گسترده‌ی افزایش فشار بر فعالان مدنی، سیاسی و حقوق‌بشری در روزهای اخیر نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی با بحرانهای شدید سیاسی روبه‌رو شده است و نشانه‌های آن را در ترس و نگرانی میان جناح‌های مختلف حاکمیت و برخوردهای خشونت‌آمیز قوه‌ی قضاییه و نهادهای امنیتی می‌توان دید
تشکیل دادگاههای فرمایشی و ناعادلانه و تصویب احکام سنگین برای زندانیان جرایم سیاسی، مدنی و حتی عادی، گویای آن است که به‌رغم افزایش اعتراضها به نقض گسترده‌ی حقوق‌بشر در ایران که در تازه‌ترین آن بان کی‌مون دبیرکل سازمان ملل در گزارشی ایران را به نقض گسترده حقوق‌بشر متهم کرد و از افزایش نگران‌کننده میزان اعدام، برگزاری دادگاههای ناعادلانه و بازداشت‌های خودسرانه در ایران ابراز نگرانی کرد، باز هم حاکمان ایران هم‌چنان بر طبل آزادی ستیزی و ظلم گسترده به مردم می‌کوبند
مسئولان قضایی و نهادهای امنیتی، آزادی خواهان، عدالت جویان و دادخواهان را یا با شکنجه و اعدام سر به نیست می‌کنند یا با احکام ناعادلانه به بند می‌کشند یا با دیگر اشکال شکنجه‌های روانی از جمله: با وثیقه‌های سنگین زیر حکم نگاه می‌دارند یا با اخراج، ممنوع الخروج کردن و دیگر انواع محرومیت و محدودیت، خود و خانواده‌های این فعالان را مورد اذیت و آزار شدید قرار داده و حقوق‌شان را پایمال می‌کنند. در دور تازه‌یی از افزایش فشار و سرکوب، شاهدیم که 17 شهروند بهایی را ظرف کمتر از یک هفته در شیراز بازداشت می‌کنند. موج اعدام و افزایش فشار بر زندانیان قومی به‌ویژه زندانیان سنی افزایش بی‌سابقه یافته و صدور احکام ناعادلانه و حبس‌های سنگین برای زندانیان هم‌چنان ادامه دارد؛ از جمله: تأیید احکام ظالمانه 16سال حبس برای نرگس محمدی، 7سال برای آتنا دائمی و امید علی شناس و 2سال برای ئاسو رستمی و علی نوری، به چه جرمی؟ تنها به جرم فعالیت‌های حقوق‌بشری و آزادی خواهانه و مخالفت با مجازات اعدام و حجاب اجباری، دیدار با خانواده‌ی کشته شدگان و زندانیان و داشتن ماهواره! و در جدیدترین اقدام غیرقانونی در 13مهر، گلرخ ابراهیمی ایرایی، همسر آرش صادقی را برای اجرای 6سال حبس ظالمانه، تلفنی به اجرای احکام احضار و نوید کامران را برای اجرای حکم یک سال حبس بازداشت و به زندان اوین منتقل می‌کنند
این فشارها نشان می‌دهد که مانند گذشته، روزهای خوبی را در پیش رو نخواهیم داشت و از طرفی شاهد افزایش فشار و زور و تهدید توسط رئیس و مسئولان زندان رجایی شهر و شرایط وخیم بهداشتی در زندانهای ایران، به‌ویژه در مورد زندانیان سیاسی هستیم. مسئولان زندان گاهی عامدانه به وضعیت زندانیان بیمار رسیدگی نمی‌کنند تا با شکنجه سفید (فرسایش جسم و روان زندانی) او را بشکنند یا عاقبت با انواع و اقسام بیماری از زندان بیرون بیاید که دیگر توان ادامه‌ی مبارزه را نداشته باشد؛ از جمله زینب جلالیان که به‌رغم نظر پزشکان و تشدید بیماری، وی را در زندان نگاه می‌دارند. این شرایط در مورد سایر زندانها نیز وجود دارد از جمله در گزارشِ اخیر تعدادی از زندانیان از اندرزگاه 8 زندان اوین، به بحث عدم تفکیک و طبقه‌بندی زندانیان با وجود بیماریهایی مانند هپاتیت و ایدز و... در میان برخی از زندانیان به‌خصوص اتباع خارجی، عدم رعایت بهداشت در زندان و وجود حشرات موذی و غیره در اتاق‌ها، فروش و مصرف موارد مخدر به مقدار زیاد در سطح تمامی زندان اشاره شده است. همراه با آن افزایش اعدام زندانیان عادی در زمان کوتاه بدون بررسی حقوقی کامل تحت عنوان پاکسازی زندانها برای کاهش افراد زندانی (اعدام 56نفر طی 17روز) نیز به نگرانی‌های داخلی و خارجی دامن زده است
ما نقض گسترده‌ی حقوق‌بشر در ایران را به‌طور عام و احکام سنگین و ظالمانه اخیر از جمله احکام نرگس محمدی، آتنا دائمی، امید علی شناس و گلرخ ابراهیمی ایرایی و دیگر احکام صادره را به‌شدت محکوم می‌کنیم و هشدار می‌دهیم پاسخ حق‌طلبی و دادخواهی و آزادی طلبی زندان و شکنجه و اعدام نیست و خواهان لغو فوری این احکام ناعادلانه هستیم. ما همراه با سیمین عیوض زاده، مادر امید علی شناس می‌گوییم زندان برابر با اعدام خاموش است
ما نقض بی‌شمار حقوق شهروندی مردم ایران را به‌شدت محکوم می‌کنیم و معتقدیم نمی‌توان با زور و فشار و زندان و حتی اعدام، صدای دادخواهی مردم را خاموش کرد، همان‌گونه که شاهدیم فریادهای حق‌طلبی مردم ستمدیده‌ی ما از کارگران، معلمان، زنان، دانشجویان، اقلیتها و خانواده‌های آسیب دیده هر روز رسا و رساتر از گذشته می‌شود
ما در همبستگی و همراهی با خانواده‌ها و دادخواهان، حقوق انسانی همه مردم را پیگیرانه دنبال می‌کنیم و تا رسیدن به خواست‌های آزادی خواهانه، دادخواهانه و عدالت جویانه خویش از پای نخواهیم نشست و هم‌چنان صدایی از جنبش دادخواهی مردم ایران خواهیم ماند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر