فریادهای عاجزانه حسن روحانی برای مهار بحران در درون قدرت از یک نیاز حیاتی ناشی می شود. او جهت هموار کردن راه برای ورود سرمایه خارجی و عضویت در سازمان جهانی تجارت نیاز به ثبات در هِرَم قدرت دارد. اما شکافهای داخل حکومت پس از برجام و جام زهری که حسن روحانی برای پیروزی کلیدش به آن چسبیده، عمیق تر و کُشَنده تر از آن است که در ابتدا تصور می کرد
مُشَخصه دوران پسا برجام، برملا شدن پوچ بودن شعار بُرد - بُرد است. اکنون همه کارگزاران رژیم به این امر اعتراف می کنند که در برابر آن چه وا داده اند، چیزی نگرفته اند.
فریادهای حسن روحانی برای وحدت در درون رژیم اگر بخواهد عملی شود در ابتدا باید ولی فقیه را از دور خارج کرده و از قدرت پایین کشاند. در غیر این صورت حتا اگر حسن روحانی خود را «مام میهن» جا بزند، هیچ فایده ای برای کاهش تضادها و بحران حکومتی نخواهد داشت. زیرا رژیم و در راس آن ولی فقیه محبور به صدور بحران به خارج از مرزها و سرکوب مردم در داخل جهت ادامه حاکمیت خود است. این وضعیت هیچ امنیتی برای سرمایه و مراودات بین المللی نخواهد داشت. علاوه بر آن وجود یک جبهه گسترده از نیروهای مخالف دیکتاتوری به ویژه مقاومت سازمانیافته در برابر رژیم، توهم ثبات و امنیت را همواره افشا کرده و می کند
حرف حسن روحانی مبنی بر این که «از دعوا با دنیا صادرات به وجود نمی آید» و باید «تعامل سازنده» مبنا قرار داده شود و «باید به قرن جدید بازگردیم. برخی در قرن ماقبل قبل زندگی می کنند» و «باید انسجام داخلی بیشتر شود و بقیه دوستان را نیز دعوت کنیم تا به یاری ملت ایران بشتابند.» با سیاستها و رفتار جنگ طلبانه رژیم عملی نخواهد شد.
سرانجام روحانی با صدای بلند فریاد می زند که «به دنبال همزیستی مسالمت آمیز با منطقه و جهان هستیم.» و از همه دعوت می کند که به صدای «مام میهن» جواب مثبت دهند. حسن روحانی می داند که بدون رفتن در مسیر برجامهای دیگر این اطوارهای فریبکارانه دل هیچ کس را نمی برد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر