دستگیری مجدد رضا شهابی، اسماعیل عبدی، شلاق زدن کارگران و جریمه کردن کارگران نشانه هراس رژیم از سازمانیابی و گسترده شدن جنبشهای کارگری و معلمان است. بازگرداندن رضا شهابی، عضو هیات مدیره سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، در روز ۱۷ مرداد، موجب واکنش گسترده محافل اجتماعی شده است. از سویی دیگر زندانیان سیاسی اعتصابی در گوهردشت کرج در وضعیت بسیار بحرانی و نگران کننده به سر می برند. زندانیان مقاوم ابوالقاسم فولادوند، حسن صادقی، سعید ماسوری، رضا اکبری منفرد، جعفر اقدامی، امیر قاضیانی، خالد حردانی، شاهین ذوقی تبار، زانیار مرادی و لقمان مرادی و تعداد دیگری از زندانیان در اعتصاب غدا هستند. محروم کردن زندانیان سیاسی اعتصاب کننده از ملاقات و امکانات اولیه بهداشتی و درمانی اقدامی ضد بشری و محکوم است. جان آرش صادقی و زندانیان دیگر در خطر است. رژیم با محروم کردن زندانیان سیاسی از امکانات درمانی و بهداشتی سبب مرگ تدریجی (اعدام به نوعی دیگر) آنان می شود. گرچه بوی خون، نعره شکنجه گر و چوبه های دار ادامه دارد، اما این اشتهای سیری ناپذیر ولی فقیه برای بلعیدن هستی انسانها، حاکمیت را لرزان تر کرده است. قطار بی دنده و بی ترمز ولی فقیه آنچنان فرسوده شده که سرنشینان آن از ترس خارج شدن قطار از ریل و سقوط به دره، برای هموار کردن مسیر قطار دست به هر وسیله ای می زنند. افزایش سرکوب، دستگیریهای گسترده، شلاق در محلهای عمومی و باز کردن افسار آتش به اختیاران، یادآور ابعاد کلان خشونت ارتجاع حاکم در دهه اول حیات رژیم است. در وضعیت بحرانی و شکنندگی رژیم، هماوردی مقاومت زندانیان سیاسی، گسترده شدن جنبش دادخواهی و فراگیر شدن شعار «نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم» تبدیل به یکی از چالشهای جدی رژیم شده است. در این نقطه، رژیم با همه توان تلاش می کند که هزینه زهر اتمی و عمیق تر شدن شکاف در قدرت را با جان و هستی زندانیان سیاسی و فعالان اجتماعی و مدنی بپردازد. اما با وجود جنبشهای اجتماعی، مقاومت مردمی و تنفر جهانی، رژیم ضعیف تر و شکننده تر خواهد شد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر