جوليو ترتزي، وزيرخارجه پيشين ايتاليا، طي مقاله اي در مجله نيوزويك، سياست سكوت و مماشات كشورهاي غربي در قبال جنايت هاي صورت گرفته در حلب را محكوم كرد و خواستار حمايت از انقلابيون سوريه و خواست مردم اين كشور براي آزادي و قراردادن رژيم آخوندي در مقابل دادگاه جنايي بين المللي و دادگاه جنايات جنگي بخاطر جنايت عليه بشريت در حلب شد
جوليو ترتزي وزيرخارجه پيشين ايتاليا با اشاره به اشغال حلب توسط پاسداران و شبه نظاميان وابسته به رژيم نوشت:
در حالی که شهر حلب اکنون کاملا توسط نیروهای وفادار به دیکتاتور سوریه زیر و رو شده است و رسانه های اجتماعی این خرابی و کشتار بی رویه را کاملا آشکار کرده اند، سیاستمداران غربی نمی توانند ادعا کنند که در این مورد چیزی نمی دانستند.
آنها فیلم های بمباران بی رویه ، کودکان مظلوم سوری که در پی یافتن سر پناه میدوند، و مادرانی که برای عزیزانشان اشک می ریزند را دیدند. و پاسخ آنها چه بود؟ بی عملی و بی تفاوتی کامل. این در تاریخ به عنوان شرمی برای سیاستگذاران جهانی ثبت خواهد شد.
گروه های رزمنده طرفدار دمکراسی و میانه رو برغم از دست دادن يكي از سنگرهاي خود، هدف خود را رها و تسلیم نکردند. سخنگویان شورشیان جسورانه پافشاری کردند که خواسته های آنها باقی می ماند. این خواسته ها نه تنها شامل سرنگونی رژيم اسد بلکه از میان رفتن نفوذ خارجی در کشور آنها به طور خاص نفوذ جمهوری اسلامی و شبه نظامیان وابسته به آن می شود.
وزير خارجه پيشين ايتاليا در ادامه به دخالت نظامي رژيم و اعزام هزاران پاسدار و شبه نظاميان مزدور از كشورهاي مختلف پرداخت و با بررسي تاثيرات دخالت روسيه و بمبارانهاي اين كشور، نقش سياست مماشات كشورهاي غربي در اين رابطه را متذكر شد و نوشت
قدرت های غربی بیم داشتند معامله هسته ای با رژيم ايران به خطر بیافتد. بنابراين فقدان تمایل كشورهاي غربي به اقدامي در اين رابطه، به رژيم تهران یک [چراغ سبز] برای قتل عام مردم بی دفاع سوریه داد.
مدتها پیش از آنکه حلب به دست نیروهای طرفدار اسد بیافتد، شورای ملی مقاومت ایران به رهبری مریم رجوی مرکز فعالیت های رژیم ایران در نزدیکی حلب را افشا کرد. مقر این فعالیت ها در شهرک بهوث در ۳۵ کیلومتری حلب قرار داشت.
این گزارش از این جهت قابل توجه و مهم بود که تصویری از نیروهایی که مشغول انجام جنایات سیستماتیک علیه بشریت در مناطق (تسخیر شده) بودند را ارائه می داد.
جوليو ترتزي در ادامه اين مقاله مي افزايد: زمانی که ما دیدار سلیمانی از مسکو را نادیده گرفتیم، ما چشم خود را بر روی میراث تروریسم بین المللی بستیم. زمانی که ما مشارکت رژیم ایران در درگیری (سوریه) را نادیده گرفتیم، ما به طور ضمنی صدور نقض وحشتناک حقوق بشر توسط رژیم ایران را تایید کردیم. کشورهایی که به دنبال مذاکره بر سر آینده سوریه بودند تا آن حد پیش رفتند که به رژیم ایران با دادن یک کرسی در میز (مذاکره) پاداش دادند. تاریخ معلم خوبی است اگر کسی از آن بیاموزد. بی تفاوتی و بی عملی تنها عاملان (جنایت) را جری می کند.
در تابستان ۱۳۶۷، بیش از ۳۰۰۰۰ زندانی سیاسی، عمدتا از فعالان سازمان مجاهدین خلق ایران، در سراسر ایران قتل عام شدند. عکس العمل غرب سکوت کامل بود. اکنون، بسیاری از کسانی که از ان سکوت نفع بردند آمران جنایات در حلب هستند.
جهان غرب مسئولیت شرم آور وضعیت کنونی سوریه را بر عهده دارد و ما برای جبران اشتباهات گذشته خود در حال از دست دادن زمان هستیم. اما هنوز امکان دارد که برای رژیم تهران روشن کنیم که با عواقب جدی مالی و سیاسی نقش نفرت اگیز خود در سوریه مواجه خواهد شد.
در حالی که شهر حلب اکنون کاملا توسط نیروهای وفادار به دیکتاتور سوریه زیر و رو شده است و رسانه های اجتماعی این خرابی و کشتار بی رویه را کاملا آشکار کرده اند، سیاستمداران غربی نمی توانند ادعا کنند که در این مورد چیزی نمی دانستند.
آنها فیلم های بمباران بی رویه ، کودکان مظلوم سوری که در پی یافتن سر پناه میدوند، و مادرانی که برای عزیزانشان اشک می ریزند را دیدند. و پاسخ آنها چه بود؟ بی عملی و بی تفاوتی کامل. این در تاریخ به عنوان شرمی برای سیاستگذاران جهانی ثبت خواهد شد.
گروه های رزمنده طرفدار دمکراسی و میانه رو برغم از دست دادن يكي از سنگرهاي خود، هدف خود را رها و تسلیم نکردند. سخنگویان شورشیان جسورانه پافشاری کردند که خواسته های آنها باقی می ماند. این خواسته ها نه تنها شامل سرنگونی رژيم اسد بلکه از میان رفتن نفوذ خارجی در کشور آنها به طور خاص نفوذ جمهوری اسلامی و شبه نظامیان وابسته به آن می شود.
وزير خارجه پيشين ايتاليا در ادامه به دخالت نظامي رژيم و اعزام هزاران پاسدار و شبه نظاميان مزدور از كشورهاي مختلف پرداخت و با بررسي تاثيرات دخالت روسيه و بمبارانهاي اين كشور، نقش سياست مماشات كشورهاي غربي در اين رابطه را متذكر شد و نوشت
قدرت های غربی بیم داشتند معامله هسته ای با رژيم ايران به خطر بیافتد. بنابراين فقدان تمایل كشورهاي غربي به اقدامي در اين رابطه، به رژيم تهران یک [چراغ سبز] برای قتل عام مردم بی دفاع سوریه داد.
مدتها پیش از آنکه حلب به دست نیروهای طرفدار اسد بیافتد، شورای ملی مقاومت ایران به رهبری مریم رجوی مرکز فعالیت های رژیم ایران در نزدیکی حلب را افشا کرد. مقر این فعالیت ها در شهرک بهوث در ۳۵ کیلومتری حلب قرار داشت.
این گزارش از این جهت قابل توجه و مهم بود که تصویری از نیروهایی که مشغول انجام جنایات سیستماتیک علیه بشریت در مناطق (تسخیر شده) بودند را ارائه می داد.
جوليو ترتزي در ادامه اين مقاله مي افزايد: زمانی که ما دیدار سلیمانی از مسکو را نادیده گرفتیم، ما چشم خود را بر روی میراث تروریسم بین المللی بستیم. زمانی که ما مشارکت رژیم ایران در درگیری (سوریه) را نادیده گرفتیم، ما به طور ضمنی صدور نقض وحشتناک حقوق بشر توسط رژیم ایران را تایید کردیم. کشورهایی که به دنبال مذاکره بر سر آینده سوریه بودند تا آن حد پیش رفتند که به رژیم ایران با دادن یک کرسی در میز (مذاکره) پاداش دادند. تاریخ معلم خوبی است اگر کسی از آن بیاموزد. بی تفاوتی و بی عملی تنها عاملان (جنایت) را جری می کند.
در تابستان ۱۳۶۷، بیش از ۳۰۰۰۰ زندانی سیاسی، عمدتا از فعالان سازمان مجاهدین خلق ایران، در سراسر ایران قتل عام شدند. عکس العمل غرب سکوت کامل بود. اکنون، بسیاری از کسانی که از ان سکوت نفع بردند آمران جنایات در حلب هستند.
جهان غرب مسئولیت شرم آور وضعیت کنونی سوریه را بر عهده دارد و ما برای جبران اشتباهات گذشته خود در حال از دست دادن زمان هستیم. اما هنوز امکان دارد که برای رژیم تهران روشن کنیم که با عواقب جدی مالی و سیاسی نقش نفرت اگیز خود در سوریه مواجه خواهد شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر