زنان به واقع نیروی تغییر هستند. این امر به وضوح در سراسر سال گذشته و البته از همه بیشتر در جریان قیام دی ماه در ایران به وضوح دیده می شد.
هرچند که زندگی زنان ایران با ستم عجین شده است و آنها طی ۳۹ سال گذشته متحمل بیشترین رنج و ستم از سوی رژیم آخوندی شده اند، اما برخلاف انتظار آنها، زنان ایران تسلیم نیستند.
تبعیض جنسی، تفکیک جنسیتی و انواع و اقسام محدودیت ها، زنان ایران را تبدیل به انسانهایی شورشی و بسیار مقاوم کرده است.
به وضعیت آموزش زنان در ایران نگاه کنید. دختربچه ها اولین قربانی ازدواجهای اجباری و سن پایین ازدواج در قانون، تبعیض در آموزش و پرورش، تعصب های سنتی در روستاها علیه آموزش دختران، فقر و بسیاری عوامل دیگر هستند که هرسال منجر به ترک تحصیل دهها هزار دختربچه از سنین کودکی می شود.
در سطح دانشگاهی نیز، زنان جوان از تحصیل در حدود ۸۰رشته محرومند و بسیاری دانشگاهها برای ورودی دختران سهمیه مشخص کرده اند. برخی دانشگاهها و مدارس آموزش عالی تفکیک جنسیتی اعمال می کنند و برخی رشته ها فقط به پسرها آموزش داده می شود. به رغم همه این موانع اما، ۱۵سال است که زنان بیش از ۵۰درصد ورودی دانشگاههای ایران را به خود اختصاص داده اند.
به وضعیت ورزش زنان نگاه کنید. زنان از هیچ حمایت دولتی یا خصوصی برخوردار نیستند. آنهایی که مایل باشند در مسابقات بین المللی شرکت کنند، باید خرج سفر، تمرین و وسایل مورد نیازشان را خودشان بپردازند. اما زنان ایران از چنان انگیزه ای برخوردارند که همچنان در زمینه ورزش فعال و مدال آور هستند.
ولی فقیه آخوندی دوچرخه سواری در اماکن عمومی را برای زنان قدغن اعلام کرده است اما زنان ایران نه تنها به دوچرخه سواری ادامه داده اند، بلکه خودشان دوچرخه می خرند و در بازیهای آسیایی شرکت می کنند.
آنها هیچ زمین مناسبی برای بازی ندارند. تماشاچی، عکاس و خبرنگار به بازیهای آنها راه ندارند اما زنان و دختران ایران از جمله بهترین بازیکنان فوتبال آسیا محسوب می شوند. به آنها اجازه ورود به استادیوم نمی دهند. چند ماه پیش، یکی از مراجع رژیم اعلام کرد که دیگر این موضوع مطرح نشود چرا که زنان نباید وارد استادیوم شده و بازیهای مردانه را نگاه کنند. اما زنان جوان ایرانی، این آخوند مرتجع را به سخره گرفته، با گریم مردانه وارد استادیوم شدند و بازی تیم محبوبشان را تماشا کردند.
در زمینه هنر و موسیقی، هرچند که از اجرای برنامه های علنی و تکخوانی ممنوع هستند و کنسرتهای متعدد به دلیل حضور اعضای زن در ارکستر و گروه موسیقی منتفی می شوند، اما زنان هر روز بیشتر و بیشتر به فعالیتهای خود ادامه می دهند.
در رابطه با حجاب اجباری که دیگر امان از رژیم ربوده اند تا حدی که مقامات رژیم اعتراف کرده اند که در تحمیل حجاب اجباری به زنان ایرانی شکست خورده اند. حداقل ده سال است که زنان ایران با گشت های ارشاد و امر به معروف در می افتند و استانداردهای حکومتی در رابطه با لباس زنان را در هم شکسته اند. و وضعیت را به تدریج به جایی رسانده اند که با پذیرش بهای آن، مواضع خود را ابراز می کنند.
مسئله زنان آنقدر حساس است که رئیس جمهور آخوندها، حسن روحانی، جرأت نکرد حتی یک زن را وارد کابینه خود بکند. هرچند همگی ناظران معتقدند که ورود حتی چند زن در کابینه نمی توانست مسائلی که زنان در جامعه ایران با آن روبرو هستند را حل کند، اما رژیم آخوندی در قبال این مسئله چنان شکننده است که حتی توان یک اقدام نمایشی در این زمینه را نداشت.
و بالاخره به رغم مشارکت صفردرصدی زنان در رهبری و تصمیم گیری سیاسی، زنان در صدها اعتراض در تمامی طول سال گذشته و در جریان قیام در همه جا حضور داشتند تا در ترسیم سرنوشت خویش نقش داشته باشند. زنان زندانی سیاسی جسورانه از پشت میله های زندان برای قیام آفرینان پیام فرستادند و آنها را به خطر کردن و پرداخت بهای آزادی تشویق و ترغیب کردند.
همانطور که یک خبرنگار نوشته بود زنان به واقع آزادیخواه را باید در خیابانهای ایران یافت.[1]
البته این یک پدیده خلق الساعه نبوده و نیست. زنان ایران همواره الگوهایی داشته اند که از آنها بیامورند. زنان مسلمان مجاهد خلق که از همان ابتدا رودر روی آخوندها از آزادی انتخاب زنان دفاع کردند و اسلام ریایی آنها را به سخره گرفتند. آنها که بهای ایستادگی بر اصول را با حداکثر پاکباختگی رو در روی یک رژیم وحشی ارتجاعی پرداختند. آنها که از پس سالها رنج و شکنج به رهبری جنبش ارتقاء‌یافتند و صلاحیت رهبری و هدایت آن را در سخت ترین و پیچیده ترین مقاطع تاریخ مبارزاتی آن به دست آوردند.
رهبر اپوزیسیون مریم رجوی در سال ۱۳۷۴ طرح خود در رابطه با آزادیهای زنان را اعلام کرد[2] و متعهد شد که حقوق برابر زنان در همه زمینه های سیاسی، قضایی، حقوقی، اجتماعی، مذهبی، فرهنگی، اقتصادی و آموزشی به رسمیت شناخته شود. او بر آزادی انتخاب پوشش و تساوی حقوق زنان در امر ازدواج و طلاق تأکید کرد.
او با اعلام یک کارزار گسترده بین المللی از همه دول دموکراتیک خواستار اعمال فشار بر رژیم آخوندی و آزادی همه زندانیان به طور خاص زنانی که در جریان قیام دستگیر شده اند، و تحت شکنجه و در معرض اعدام قرار دارند، شده است.
در عین حال، از آنها خواسته است که به تضمین آزادی بیان و اجتماعات و لغو سرکوب زنان و حجاب اجباری کمک کنند.
کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران از همه مدافعان حقوق زنان و آزادیخواهان خواستار حمایت از مبارزه شجاعانه زنان ایران و حمایت از کارزارهای کمیسیون از جمله برای آزادی زنان زندانی سیاسی در ایران می باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر