مقدمه:
نوشته زير ترجمه سخنراني‌ها و مقالاتي است كه در جريان برگزاري نمايشگاهي در پاريس تحت عنوان «زنان و مقاومت» در سايت‌هاي فرانسوي در تابستان 2015 به‌چاپ رسيده است. در اين نوشته ياد زنان گرانقدري گرامي داشته شده كه راه را براي بدست آوردن حق رأي زنان در فرانسه با جانفشاني‌هاي خود باز كردهاند. زناني كه هنوز به‌عنوان يك شهروند حق رأي نداشتند ولي وجداني سياسي داشتند و عليه سركوبي نازيها جنگيدند، براي ميهن و ارزشهاي جمهوري، آزادي، برابري و برادري جنگيدند. ترجمه اين نوشته به تمامي زنان عضو مقاومت خونبار ايران و بويژه به هزار زن مجاهد خلق در شوراي مركزي سازمان مجاهدين خلق ايران تقديم مي‌شود. خواهران مجاهدي كه راه آن قهرمانان مقاومت را در مداري بسا بالاتر در مقاومت ايران ادامه داده و افق‌هاي نويني را فرا راه نه تنها زنان مسلمان در خاورميانه بلكه تمامي زنان جهان گشوده اند...
بدون زنان، تاريخ ديگر نوشته نخواهد شد
ماريسول تورِن1 ، وزير امور اجتماعي، بهداشت و حقوق زنان
29 آوريل 1945، براي اولين بار زنان فرانسوي رأي دادند. بعد از 5 سال جنگ و نبردهاي داخلي كه زنان به‌طور گستردهاي در آن شركت داشتند، فرانسه با تأخير بي عدالتي در حق زنان را با اعطاي شهروندي شامل و كامل به‌آنان جبران كرد. اولين نسل حقوق مدني و سياسي زنان چشم به جهان گشود. بعد از 70 سال به‌‌ندرت صداهايي براي گراميداشت اين زناني كه در نبردهاي داخلي جنگيدند، برخاسته است. اين نمايشگاه برپا شده است تا به ارزش درست و نقشي كه اين زنان بازي كردهاند اعتراف كند و نگذارد كه تعهد اخلاقي، مدني و سياسي اين زنان فراموش شود
پاسكال بواستارد2 ، مشاور وزير خارجه در امور حقوق زنان
امروز برعهده ماست كه درهر كوي و برزن، با يادآوردي نبردهاي آنان يادشان را زنده نگه داريم. ما نفي نظم تحميلي، رهايي و تولد برابري زنان و مردان را به آنان مديونيم. ما بايد با گفتار و كردارمان، كردار آنان را پي بگيريم و به مبارزمان براي تقويت حقوق زنان ادامه بدهيم.زنان اغلب فراموش شدگان تاريخ هستند. تاريخي كه خود بازيگران آنند. در بهار 2015، در خلال چندين سالگرد نقش آنان را گرامي داشتيم. روز 29 آوريل هفتادمين سالگرد اولين حق رأي زنان در فرانسه است و 27 آوريل سالگرد ورود ژرماين تيليون3 و ژنويو دوگل آنتونيوز4 به آرامگاه بزرگان ملت فرانسه است.5 ما ياد اين زنان متعهد را گرامي ميداريم . زناني كه براي دفاع از عقايدشان در مقابل درد و رنج و بربريت مبارزه كردند. اين مفهوم نمايشگاه زنان و مقاومت است. نمايشگاهي كه در رابطه با نقش زنان مقاومت در زمان جنگ جهاني دوم برگزار شده است. نهايتاً اين تعهد مدني زنان در مقاومت بود كه به مشاركت قاطع در رسيدن به برابري در انتخابات منتهي شد. شجاعت، فداكاري و نبرد مدني آنها بود, كه موقعيت فعلي ما را بنا ساخت و بايد كه امروز ما از آنها الهام بگيريم.
خاطرات ژان –مارك تودسشيني6 وزير امور رزمندگان قديمي مقاومت
ما حق رأي دادن نداشتيم … اما وجداني سياسي داشتيم و عليه سركوبي نازيها جنگيديم، براي ميهن و ارزشهاي جمهوري، آزادي، برابري و برادري جنگيديم”. ماري – ژوزه كومبارت دو لوو7 از طريق اين كلمات خاطر نشان مي كند كه زنان قبل از اينكه شهروند باشند اعضاي مقاومت بودهاند. آنها از دوردستها ميآمدند. آنها هر كدام به يك شرايط اجتماعي خاصي وابسته بودند. اما يك چيز آنها را گردهم ميآورد: تعهد. برخي بهاي اين تعهد را خيلي سنگين پرداخته اند: ژرمين تيليون و ژنويو دو گل آنتونيوز كه سرنوشتشان در زندان راونسبورك بهم پيوند خورد. كسانيكه ملت روز 27 مه 2015 يادشان را گرامي خواهند داشت. زنان عضو مقاومت كه از سايه بيرون آمدهاند نادرند. با اين همه، تاريخ آزادي بدون آنان نوشته نخواهد شود. بايد جايگاهي كه شايسته آنان است به خاطره ملت برگردانده شود، شايسته است كه مبارزه براي حقوق آنان با زباني تاريخي كه آنان با شجاعت خود
.آنرا برجسته كردهاند نگاشته شود
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر