اكنون كه هفتادمين سالگرد اولين حق رأي زنان (27 آوريل 1945) را گرامي مي‌داريم و اكنون كه دو تن از زنان مقاومت،ژرماين تيليون و ژنويو دو گل – آنتونيوز به چهرههاي بزرگ و پرافتخار ملت پيوسته و در آرامگاه بزرگان ملت براي هميشه آرميدهاند، شناخت مقام زنان در تاريخ مقاومت اجتناب ناپذير گشته است. به‌عنوان رابطين، صاحب رستوران‌ها، پرستارها، سكرترها، تلفنچي‌ها يا رزمندگان… زنان فرانسوي بطور گستردهاي در مقاومت شركت داشتند. در تابستان 1940 زمانيكه ارتش فرانسه شكست خورده و قرارداد آتش بس به امضا رسيد و فرانسه ويشي وارد همكاري با آلمان شد، صداهايي برخاست تا بگويد نه و مقاومت كند.در ميان اين صداها، صداي زنان بود. در طول چهارسال اشغال، زنان مقاومت كردند، هر كس به روش خودش: پناهگاه‌هاي مخفي، سازمان شبكههاي مقاومت، توزيع تراكت‌ها و روزنامههاي مخفي، آماده كردن وسايل انفجاري، فراري دادن زندانيان، جمع آوري كمك‌هاي مالي و انتقال اطلاعات و…
برخي از آنان در نيروهاي فرانسوي آزاد1 وارد خدمت شدند ـ 1800 زن ـ چنانكه ژنرال دوگل در 7 نوامبر 1940، ارگان زنان داوطلب، اولين واحد زنان در ارتش فرانسه را تأسيس كرد. اين يك انقلاب بود زيرا اين زناني كه پاي يك تعهد نظامي را امضا ميكردند هنوز حق رأي نداشتند.با اين همه، بعد از آزادي فرانسه، كسي ارزشي براي اين تعهد قائل نشد.
اعداد و ارقام گواهند، اين زنان بزرگترين فراموش شدگان نبردند: آنان 15 تا 20 درصد اعضاي مقاومت معرفي شدند. اما فقط 6 زن از ميان 1038 زن ياران مقاومت2 بشمار رفته و به زحمت 10 درصد كساني راكه مدال مقاومت دريافت كردند تشكيل ميدادند. با اين همه، بعد از 30 سال، رزمندگان و مقاومين زن از سايه بيرون ميآيند.
اين نمايشگاه، از طريق نمايش دادن نگاره 46 تن از زنان قهرمان، ياد تمامي زنان قهرمان مقاومت را گرامي ميدارد.نمايشگاه زنان و مقاومت،3 بيست پنل را به نمايش گذاشت كه دو ماه طول كشيد و در فضاي باز در دو نقطه نمادين نمايش داده شد. نمايشگاه بوسيله آژانس سازندگان خاطره4زير نظر ژولي دآندورين5 و پاسكال بلانشار6 ( مشاور تاريخي: كريستين لويس- توزه) برگزار شد. از روز 29 آوريل تا 2 ژوئن، نمايشگاه نگارهها بر روي نردههاي هتل شهر در پاريس،7 محل نمادين آزادي پاريس برگزار شد. 70 سال روز به روز بعد از انتخابات شهرداري‌ها، اولين صندوق رأيي كه زنان فرانسوي براي رأي دادن پاي آن رفتند، به نمايش در آمد. از روز 6 ژوئن تا 6 ژوئيه، اين نردههاي عمارت آرامگاه بزرگان ملت است كه پذيراي اين گالري نگارهها بود. همان آرامگاهي كه چند روز پيش ژرمين تيليون و ژنويو دو گل- آنتونيوز در آن وارد شدند. اين نمايشگاه در فضاي باز، در دو محل عمومي كه به روي تمامي مردم باز است، اين امكان را فراهم نمود تا ياد اين زنان را گرامي بداريم.
اولين رأي دادن زنان در فرانسه
حق رأي زنان نبردي است كه از قرن‌ها پيش ادامه داشته است. در سال 1971 اولمپ دو گوژ8 آروز داشت كه اعلاميه حقوق بشر و شهروند را با يك اعلاميه حقوق زنان و شهروندان تكميل كند. او بطور خاص خواهان برابري حقوق مدني بين زنان و مردان بود. اين مبارزه در قرن‌هاي هيجده، نوزده و بيستم توسط فمينيست‌هاي زيادي ادامه پيدا كرد. درسال 1863، بيست نفر از زنان، مانيفستي را با كمك روزنامه افكار ملي9 منتشر كردند كه حق رأي زنان را مطالبه ميكرد. در 1881، اوبرتين اوكلرت 10روزنامه زن شهروند 11را منتشر كرد. اين فمينيست‌ها بودند كه مسأله حق رأي زنان را تحت جمهوري سوم مجدداً مطرح كردند. مجلس سنا اين تلاش‌ها را بلوكه كرد. عليرغم اين‌ها، ابتكارات فمينيست‌ها و طرفداران حق رأي زنان افزايش پيدا كرده و اتحاديه زنان فرانسوي براي رأي زنان در سال 1909 بوجود آمد.
در سال 1935، اين اتحاديه صدهزار عضو داشت. در جريان سال 1914، يك مراجعه به آراي عمومي كه توسط طرفداران حق رأي زنان 12سازماندهي شده بود، 505672 رأي به نفع حق رأي زنان جمع آوري كرد.جنگ جهاني دوم چرخشي بوجود آورد. ورود زنان در مقاومت فرانسه تعيين كننده بود. زنان چه به‌عنوان رزمندگان، تلفنچي‌ها، پرستارها، صاحبان رستوران، منشي‌ها يا مأمورين رابط وصل نيروها، 15تا 20 درصد اعضاي رزمنده مقاومت را تشكيل ميدادند. سال 1942، ژنرال دوگل اعلام كرد كه «تمامي مردان و زناني كه عضو جنبش ما هستند بعد از آزادي ميهن به‌عنوان نمايندگان مجلس ملي انتخاب خواهند شد». در 29 آوريل 1945 بود كه زنان براي اولين بار بمناسبت انتخابات شهرداري‌ها رأي دادند.
آن‌ها در اولين انتخابات ملي در 21 اكتبر همان سال در انتخابات مجلس قانون اساسي13 شركت كردند زنان رأي دادند و همزمان نامزد انتخابات نيز شدند. اينچنين، مجلس قانون اساسي در سال 1945 با 3.6 % زنان تشكيل شد.هنوز تا رسيدن به پيشرفت‌هاي جديد در حقوق سياسي و حصول پيشرفت در امر برابري در انتخبات مختلف يا در حكومت به نبردهاي متعدد و بسياري قانون و ده‌ها سال نياز بود. بعد از گذشت 70 سال، هم تعداد كم زنان پارلمانتر يا زناني كه در رأس قواي مجريه هستند نشان دهنده راهي است كه هنوز بايد پيموده شود.بعد از سال 2012، دولت فرانسه از طريق برگزاري يك انتخابات استاني و همچنين از طريق دستيابي مشاركت زنان در پست‌هاي تصميم گيرنده شركت‌ها، براي دستيابي برابر زنان و مردان به مسؤليت‌هاي سياسي، اقتصاد و اجتماعي عمل كرد.ادامه دارد…
پاورقي:
- les Forces françaises libres. ↩
- Compagnons de la Libération . ↩
- Femmes et Résistance. ↩
- les Bâtisseurs de mémoire . ↩
- Julie d’Andurain. ↩
- Pascal Blanchard . ↩
- l’Hôtel de Ville . ↩
- Olympe de Gouges . ↩
- L’Opinion Nationale. ↩
- Hubertine Auclert . ↩
- La Citoyenne . ↩
- Suffragistes. ↩
- Assemblée constituante. ↩
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر