من یک آرزو دارم، ایران بدون اعدام و شکنجه. کشوری که در اون جرثقالها برای ساختن ایران آزاد و آبادی اون باشه. نه برای بدار آویختن انسانها. کشوری که در اون، سنگسار و دست و پا بریدن به افسانه ها پیوسته باشه. محاکم شرع و دادگاههای ضربتی، در اون جایی نداشته باشه و عشق و دوستی و بردباری جای بی‌اعتمادی و کینه و انتقام رو گرفته باشه.
من یک آرزو دارم، ایران ازاد و دموکراتیک، کشوری که در اون همه مردم از حق آزادی، حق زندگی و حق امنیت بطور مساوات برخوردار باشند. هر کس آزاد باشه تا عقاید و خواستهایش را بیان کنه. هر کس آزاد که اعتراض کنه. هد کس آزاد باشه که پوشش و راه و رسم رندگیش رو، خودش انتخاب کنه و زنان در همه امور از جمله رهبری جامعه از حقوق برابر با مردان برخوردار باشن. من یک ارزو دارم، ایران سرشار از بردباری و مسالمت و همچنین کشوری باشه که در اون انسانها با عقاید و مذاهب گوناگون در کنار هم بطور برابر بتونن زندگی کنن. هیچ دینی ممنوع نباشه و هیچ دینی بر دین دیگر هیچ امتیازی نداشته باشه. تفتیش عقاید برافتاده باشه و از صحنه جامعه ایران حذف بشه و کسی بخاطر باورها و افکارش تحت پیگرد و آزار قرار نگیره. من یک آرزو دارم، ایران صلح و دوستی، کشوری که جنگ و خونریزی و خشونت در اون به کلی رخت بربسته باشه. کشوری که بجای بنیادگرایی و تروریسم صلح و دوستی رو در منطقه و در همه جای دنیا اشاعه بده. کشوری پایبند به همزیستی و حسن همجواری باشه. آزی من تردیدی ندارم که در مسیر تحقق این ارزو ما بر همه مشکلات فائق خواهیم شد. ما بنیادگرایی را از صفحه تاریخمون برای همیشه پاک خواهیم کرد. هیچ چیز نمی تونه، مانع طلوع آفتاب آزادی برای مردم ایران بشه و هیچ چیز نمی تونه مانع تحقق آزادی در ایران بشه
و در این لحظه، من صدای ملت بزرگ ایران رو می شنوم که می گن «ما پیروز می شویم، میهن ما آزاد می شود
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر